زادروزی دیگر

هفت صبح یک روز برفی، یکی از آخرین روزهای بهمن، من آمدم. در یکی از تبعیدگاه های تبار خسته ام از کوچی به بلندای تاریخ این فلات...

هر زادروز، با ضرباهنگی نمایی انگار رو به سوی زوال می روی، سوداهای پیشین، دورتر می شوند، باور می کنی که پایان می آید، و امروز، تجسد رسمی اعتراف به گام برداشتن در سراشیب این مغاک ناگزیر است. هر زادروزی در نهایت، ضرورت تلخ باور است به خیرگی شوم واقعیت، در برابر انسانهای ساخته از گوشت و خون، که تمام تلاش هایشان، برای ثابت کردن چرخ هستی است که هر دم در حال فروپوسیدن است.