همدان

چند نفری اطرافم هستند که هنوز روزه می گیرند. دیگر آن انرژی سابق در آنها نیست که سحر بیدار شوند اما به هر حال به طور کلی نمی توانند از آنچه سالهاست انجام دهند بگذرند.

دم افطار می گویم: "قبول باشد"

نه می توانی همچون گذشته این عبارت را از سر اعتقاد به روزه داران بگویی، نه می توانی قهقرای باور به آنچه دیگر منادیانش آینه تمام نمای بی باوری به آنند را از سرت بیرون کنی.

سعی می کنی فکر نکنی، همراهشان می نشینی، تو شام می خوری و آنان افطار می کنند. حس دلگیری است. وقتی عقل پنبه مذهب را می زند و ماست هایش را کیسه می کند فضای عجیبی پیش رویت می بینی! گذشته ای غیرقابل انکار و اندوهی غیرقابل باور.

اما می دانی، هرچه بشر می کند از سر این است که در ته مانده ذهن آن میمون تکامل یافته می داند، این فرصت تنها برای دریدن، خوردن و چپاولی بی رحمانه است....