گرگ و میش

جاده، دشت، میش های سفید و گرگ های سیاه، غروب وهم انگیز، ناپیدایی اون چیزی که تو فراسوی نگاهته، بغض همواره ای که میاد، دوباره، باز از خودت می پرسی، به راستی مشکل چیه؟ همیشه پشت دره، اوایل ازش می ترسیدی، تا در رو باز می کردی، حقیقت اونجا بود، با همون قیافه تخمی، اوایل می ترسوندت، شوکه ت می کرد، نمی خواستی باورش کنی، قوی تر بودی، جوونتر و بی خیال تر، مفاصلت عالی بودن و بی خیال تر می تونستی بخندی. اما کم کم، دیگه حتی نمی ترسوندت، مثل یه عنکبوت که کنج سقف باشه و دستت بهش نرسه، یه عنکبوت زشت که روزهای اول ازش بترسی که مبادا روی صورتت بیفته، یه عنکبوت مادرقحبه که وقتی چند سال دیدی همونجاس، کم کم باور کردی که شاید همیشه باید اونجا باشه، طبیعیه، چیزهای تخمی طبیعین. چیزای شاد، رنگی و خنده س که دروغه.

زندگی مثل قطار مترو بود، توی یه غروب سرد پاییزی، وقتی خودت رو جمع می کردی و توی قطار، بین انبوه آدم های به گا رفته فرو می رفتی. تو هم شبیه همه اون بگارفته ها بودی، فکر می کردی سرنوشتت فرق می کنه، ولی فقط فکر می کردی. توی سرت رویا بود، خیال بود و جز خودت کسی نمیدید. رویا، شبیه چند تا دختر و پسر خرکیف دانشجو بود، که خنده کنان توی یک ایستگاه میانی سوار می شن، با هم شوخی می کنن، فضای غم انگیز به تخمشون نیست، هنوز نگران نیستن که شاید در آینده نه عشق باشه نه پول، می خندن، به چیزهای احمقانه، ادای چند تا احمق رو درمیارن. مردم با قیافه های عبوس و چشم های غمگین نگاهشون می کنن، یکی دو نفر یه لبخند می زنن و می رن به جاهای دور...

اونها توی یه ایستگاه پیاده می شن و سرمای حقیقت، واگن رو پر می کنه، خنده هاشون ربطی به زندگی نداشت، مثل دهن گشاد رامبد جوان، وقتی برای نمایش "ما خیلی شادیم" حاضره اونقدر دهنش رو باز کنه که سوراخ کونش هم پیدا بشه.

زندگی شبیه فروش رویاس، مثل برنامه American idol، یه نسخه بزرگتر! چند نمونه از آدمهای موفق.

- شما ببینید، اون از یه جایی شبیه شما شروع کرد، پس شما هم می تونید!

یه مشت خوابزده وهم برشون می داره، 99 درصد هیچی نمی شن، ولی همون تلاش های گهگاه باعث می شه نمایش تا ابد ادامه داشته باشه، زندگی شاید همش همین نمایش دروغینه، اگه نفهمی نمایشه، نمایش باحالی هم به نظر میاد...